W polskim systemie interpunkcyjnym znajdziemy 10 znaków. Do najczęściej używanych zaliczają się:
- – kropka,
- – przecinek,
- – znak zapytania,
- – znak wykrzyknienia,
- – dwukropek.
Rzadziej natomiast stosujemy takie znaki interpunkcyjne jak:
- – myślnik oznaczający pauzę,
- – wielokropek,
- – nawias,
- – cudzysłów,
- – średnik.
Niemniej jednak wszystkie one są jednakowo ważne, ponieważ zapewniają jednoznaczność wypowiedzi, a także ułatwiają jej zrozumienie oraz właściwie wygłoszenie. Poszczególne znaki interpunkcyjne oprócz wymienionych już funkcji ogólnych posiadają funkcje właściwe tylko dla siebie.
Przecinek, średnik i kropka oddzielają w zdaniu sąsiadujące ze sobą człony. Kropka jednocześnie służy do zamykania wypowiedzenia. Dwukropek zapowiada wyliczenia przydatne, gdy np. chcemy wyliczać cechy jakiegoś człowieka:
– Jasiu jest: mądry, silny, inteligentny, sprytny itp.
Wielokropek służy natomiast do przerywania zdania, a myślnik wskazuje na opuszczenie części wypowiedzenia. Na ładunek emocjonalno-logiczny w wypowiedzi pisemnej wskazują takie znaki interpunkcyjne jak: pytajnik, wykrzyknik, częściowo też pauza oraz wielokropek. Do cytowania czyjejś wypowiedzi lub artykułu umieszczonego w jakimś źródle tekstowym służy z kolei cudzysłów.
Najważniejszą rolę w polskim systemie interpunkcyjnym odgrywa struktura zdania, dlatego nazywany jest on systemem składniowym. O tym, jaki charakter ma wypowiedzenie, a zarazem jaki jest stosunek części zdania oraz jego zdań składowych, informują znaki przestankowe, którymi są oznajmienie, wykrzyknienie oraz pytanie. Znaki te zaznaczają także tekst główny i poboczny zdania oraz tekst własny i cytowany.
